ځانلټون
هارون رشيد شيرزاد
محبت ته مي د باز ورکړه وزرونه
تر سينې يې لاندې شوي آسمانونه
که هر څو يې ټينګومه نه ټينګيږي
رانه خوشي شي د ځمکې دوه لاسونه
چې دې مينه وه زما دواړو ليمو کې
پروت ووم ستا په در هميش هسې سجدو کې
چې مې مينه خپله بيامونده په زړه کې
تر قيامه پورته شوې په لمنځو کې
راته ووايه په کومه دې رضا ده
چې د سترګو او د زړه مې واويلا ده
په سجده, که په قيام دي را سلا ده
مينه شته - يوه يي ستا, بله زما ده
که هر څو مې پرې وهل تندي, سرونه
ستا کاڼه, ړانده او ګونګه ګړنګونه
بس يواځې همدا زه او زما غږ وو
ستا په غرونو کې خواره زما غږونه
لکه وسپنه په اور کې خپله اور شم
په پلکونو ټکيدلی دې آبخور شم
نه خو څاڅکې دې په بحر کې منحل ووم
نور دې نور وي, زه دي زه ووم, نه دي نور شم
ده د ستوري سرکشي له طوافونو
نه ده نه ده پيلامه د قيامتونو
د بتانو د هجوم له کايناته
آزاد شوې د شيطان له مدارونو
نه د عشق له مرحلو سره آشنا ووم
نه په پوهه د روا او ناروا ووم
ليونتوب او مينتوب کله يو ځای وي
اشنا نه يې که له ځانه نااشنا ووم
No comments:
Post a Comment