د فرخندې فریاد

د فرخندې فریاد

[هارون رشید شیرذاد]

زهء دی د کاڼو د بتانو منځ کې
د مسلمانو کافرانو منځ کې
د یو امام په خله سجده روانه
ولاړ د داسې مقتدیانو منځ کې

کله په کفر پریښته د عصر
کله مومن جهنمي در به در
کله دی خدای د جهانونو شمه
کله بې کوره او بې ملکه بدر

کله د سترګو تهمتونه وړمه
کله د سترګو دې نازونه وړمه
که دی له سترګو غورځیدلی وومه
په دوه لیمو دی قدمونه وړمه

دا زه هغه یم که هغه به زه یم
زما په زړه، که د هغه په زړه یم
د موجوداتو د رنګونو خدایه
دا خپل موجود ته مې اوتر په څه یم

د بې ګناه په تور تورنه په دار
د ګناهګارو فیصله ده په جار
زما یې شون‌‌‌‌‌‌ډې راګن‌‌‌‌‌‌ډلي ګرانه
غږ مې په ستوني کې خپه دې ایسار

ګونګه دی شي د قاتلانو ژبه
دنمرودیانو، فرعونیانو ژبه
په شهادت مې تکبیرونه وایي
حیوانه شي د انسانانو ژبه

دریغه یوه لمحه یې وار کړې وې
مخکې له دې چې یې ګزار کړې وې
پاتې په زړه مې شو یو راز د عصر
دریغه که ما هم لږ تلوار کړې وې

د نامعلوم جرم په تور بندي شوم
بې محکمې محکوم له کوم قاضي شوم
وهل، رټل، ښکنځل، بلا سزاوې
ستا په دنیا کې هم په اور ستي شوم

د لیوني خوب

د لیوني خوب

 هارون رشید شیرزاد

( د غني بابا د یو شعر په تقلید )

"خوب وینمه عالمه که یو څوک راکي مانه"
ناست دې لیونې د ونی خواته جانانه

خوب وینم د خان دربار یو څو قدمه لری وي
ناست په کی یو څو رندان له هوشه نه وتلی وي
څوک یی په مستۍ او ناست یو څوک یی لاس ترزنی وي
خوند کوي دربار کی د عجبو میخانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم له لری لیونې ورته حیرانه ناست
لاس یی غزیدلی مګر بیا تر خپل ګریوانه ناست
ګټه یی همدومره ده تاوان ته سرګردانه ناست
بیا یی لټولي ده تڼۍ ته بهانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم په خاورو لکه شاه په تخت د زرو ناست
هر پیوند یی داسی په جامو د ملغلرو ناست
ښکاري ورته ځان لکه سپاه د سرلښکرو ناست
ښپو کی یی پرته ده دا مغلوبه زمانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم تڼۍ یی یو د بلی پسی ستوری شي
یو چی غورځیدلی وي راکوزی ورته نوری شي
بس د چا په ژبه لیونتوب نامه پری پوری شي
سترګی مو پوښلي په پرده د شبانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم لاسونه یی د ځان تر ګریوانهٔ خوارهٔ
نورو ته ښکاریږي چی خیرات ته څهٔ نا څهٔ خوارهٔ
غلي دا ځلمي بغاوتونه یی په زړهٔ خوارهٔ
اوس خو رسیدلي د یو چا تر آستانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم هجوم کی دی د ځان پسی لټون کوي
ستړی دی ستومانه له مودو راهیسی یون کوي
ورځ کی دی د ستورو او په شپه د لمر لټون کوي
ور شي دا خپل ځان په لاس ولچک او زولانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم چی هیلی یی وړی سپینی کوتری شي
والوزي آسمان ته کله لری کله بری شي
راشي په اوږو یی بیرته کیني چی اوتری شي
بیا بیا ورکوي د خپلو هیلو نزرانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم په غاړه یی د تیږو امیلونه دي
ښپو نه یی راتاوه د وریښمو ځنځیرونه دي
لاس کی یی تسپی دانه دانه هسی وختونه دي
ورانه ورنه نه شي دا بی ساري زمانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم چی مست په نالیدلو شرابونو وي
علم یی پوره په څو نالوستو کتابونو وي
سترګی یی راټولی د وجود په مدارونو وي
دهٔ تیاره کړی خپل موجود ته خسمانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

خوب وینم د ونی شاخ بدل په ربابونو شي
سپین ویښتهٔ یی جوړ په ترنم یی د تارونو شي
لری له درباره بله بیلګه د خوندونو شي
جوړه د زړو عنصرو ساز او ترانه
ناست دی لیونی د ونی خواته جانانه

د ماشوم ګیله

د ماشوم ګیله
                   'هارون رشید شیرزاد'

له تا بلا ‌‌‌‌‌‌ډیرې پوښتنې لرم
وړې وړې بلا دردمنې لرم
خدایزده زما له زړه خبر یې کنه؟
ستا کاڼي زړه کې ګوتوهنې لرم

بس تر تا ګوري مې بربن‌‌‌‌‌‌ډی سترګې
ستا تر قدمه وهي من‌‌‌‌‌‌ډی سترګې
په خپلو اوښکو مې همیش خړوبه
درته مې لپه شي له تندی سترګې

منمه ستا نه یم، زما هم نه یې
یو نابلده یې، اشنا هم نه یې
په یو انګړ کې لر او بر اوسیږو
که رانیژدې نه یې، جلا هم نه یې

که ستا ماشوم نه یم، ماشوم خو یمه
د مخلوقاتو په دې نوم خو یمه
ستا د ککړې دنیاګۍ د پاسه
له ګناهونو نه معصوم خو یمه

زه هم ماشوم یم ارمانونه لرم
واړهء بیشمیره هوسونه لرم
په برندو سترګو مې لیدلي په ورځ
د یو ماشوم په څير خوبونه لرم

ستا ماشومان له شتون او نیشت بیغمه
هر څه موجود دي. شي د څه په تمه؟
په خوب، خندا او بیغمۍ لبریزه
ساتلي تا دي د دنیا له غمه

ستا ماشومانو به لیدلي نه وي
د ژوندون سختې یې ګاللي نه وي
د ټوک ‌‌‌‌‌‌ډو‌‌‌‌‌‌ډۍ د مزدورۍ لپاره
وختي له خوبه پاڅيدلي نه وي

کچیرې وږې شم ژړا نه کوم
په هره تنده واویلا نه کوم
خدایزده دا صبر می له کومه راشي
د خپل زړګي سره سلا نه کوم

سترګې مې نه دي، هدیره د هیلو
بې ساه پرته ده سلسله د هیلو
ورته دعا کړم په تڼاکو لپو
تل رانه ويسي جنازه د هیلو

ستړې ووم بیا هم زړه مې لوبه غواړي
کله بیللې کله سوبه غواړي
د مزدورۍ په خوله تږې بدن
په ‌‌‌‌‌‌ډیرو من‌‌‌‌‌‌ډو یې خړوبه غواړي

زما لاسونه دومره نه اوږدیږي
‌‌‌‌‌‌ډو‌‌‌‌‌‌ډۍ په لاس مازې تر خله رسیږي
ته دې خپل سر تر ګریوانه را ټيټ که
زما لاسونه ورته نه خوریږي

ستا شفقت د خپل ماشوم لپاره
خواري، زحمت د خپل ماشوم لپاره
بې قید او شرطه د افراط تر بریده
ستا محبت د خپل ماشوم لپاره

یوه پوښتنه مې په خله راغلې
وړه ګیله راته په زړه راغلې
زما په سترګو کې بلا غوښتنې
مګر پرده دې په لیمه راغلې

زما ټبر

زما ټبر
'' هارون رشید شیرزاد ''

په دې هیواد کې له مودو روانه
جګړه د ژبې، د قومو روانه
د سیاست او تجارت لپاره
ون‌‌‌‌‌‌ډه په دغو سلسلو روانه

کلې، بان‌‌‌‌‌‌ډه د ښاریو ون‌‌‌‌‌‌ډه شي
د کوربنو، د میلمنو ون‌‌‌‌‌‌ډه شي
زما ټبر له هرې خوا وتلې
یا خو د دهء یا د هغو ون‌‌‌‌‌‌ډه شي

زما ټبر دومره بې کسه شولو
نه یې په قام، نه یې په ژبه شولو
د څو خواګانو د فریب قرباني
یو ځل خو نه وو، څو څو ځله شولو

زما ټبر نه هزاره، ازبک دې
نه خو پښتون دې، نه د چا تاجک دې
د دې خدایانو په مذهب کافر یو
د دوی څښتن د دوی د خپل فلک دې

زما ټبر د غربتونو ټبر
د نیمه خواوو حسرتونو ټبر
خوارهء وارهء دا سرګردانه هجوم
د وږو، تږو کثرتونو ټبر

يا د لیمو د ملغلرو په شان
د تړمو اوښکو د خبرو په شان
داسې شلیدلي ګریوانونو راوړي
لکه د جنګ د غوڅو زغرو په شان

زما ټبر د چا غلام پاتې شي
لاس په نامه یې په سلام پاتې شي
د آزادۍ چغه یې تندر نه شي
غږ یې ګونګې په زړهء کلام پاتې شي

لکه لمبه په اور ماښام پاتې شو
په مینه سوې یو خیام پاتې شو
یوه قطره يې پيرزوینه نه شوه
په وچو شون‌‌‌‌‌‌ډو یې په جام پاتې شو

زما ټبر په لاس تڼاکې ویسي
په زړه چاودلې مینه ناکې ویسي
د يو پردي خان له ګنده پټي نه
یو څو نمړۍ بچو ته پاکې ویسي

زما ټبر له دې تدبیره سره
د وږې خیټې له تقصیره سره
تر ګریوانهء ځوړندوي سرونه
لاس او ګریوان دي له تقدیره سره

نه خو په ګوتو قلمونه نیسي
نه په خپړو کتابونه نیسي
زما ټبر کې هر ماشوم لپاره
د کار او کسب اوزارونه نیسي

زما ټبر به نیمه خوا پاتې وي
څهء که د هر لوري په خوا پاتې وي
د غم او زغم په تداوم کې همیش
د اسویلو ‌‌‌‌‌‌ډکه نوا پاتې وي

دا د شیرزاد هغسې لوی ټبر دې
بې کوره شوې هسې در په در دې
ورته آسمان رسوي برخه داسې
په شیش محل کې هم خاورې په سر دې

د یوې غمجنې مور اختر

[ چې ځوی یې په ترهګریز برید کې شهید شوې ]

هارون رشید شیرزاد

ما لا جامې د ځوی مینځلی نه دي
لا مې بیا ځلې ور کتلی نه دي
لا یې جامې په وینو ‌‌‌‌‌‌ډکې پرتې
له تورو خاورو مې څن‌‌‌‌‌‌ډلې نه دي

زما د ځوی جامې ګن‌‌‌‌‌‌ډلې پاتې
ماته نکریزې سرې راوړې پاتې
هلته تاخچه کې د رنجو کڅوړه
د سلایي سره تاو کړې پاتې

ما د پلو لاندې لوی کړې بچې
سړو، تاودو نه مې ساتلې بچې
د ګون‌‌‌‌‌‌ډيژون یواځينۍ نښه مې
پرون د چا سترګو وهلې بچې

خدای خبر کومې تربګنۍ خوړلې
د کومې ‌‌‌‌‌‌ډلې دښمنۍ خوړلې
لا خو په فکر کې حیرانه ناسته
خپلې خوړلې که پردۍ خوړلې

ستاسو درې ورځی د اختر خوشحالي
د سندرغاړو د هنر خوشحالي
زه تر څلویښتو ورځو بوره ناسته
په ما شوه دا خاورې په سر خوشحالي

نکریزې کیږدئ په لاسونو باندې
اختر مو پيښ مه شه غمونو باندې
خوب مې، خندا مې غلچکو وړی ده
شپې رڼومه شوګیرونو باندې

بښنه غواړمه خوشحاله نه یم
نن دې راتلو ته څه لیواله نه یم
که مې په ورین تندي بللې نه یې
اختره تاته به ملاله نه یم

ناقراره مینه

هارون رشید شیرزاد

چغه مې ستوني کې ایساره ښه ده
ښه ده چې ګونګه ده، مهاره ښه ده
ستا د رسوا مینې ماتم لپاره
لا خو نشه ده لا خماره ښه ده
د ګریوانه ټوټه ټوټه وجود نه
اوښکه بڼو باندې مې باره ښه ده
ستا د ملهم دښمن لاسونه پرې شه
څړیکه مې ټپ ته وفاداره ښه ده
چې رانیولی یی د خاورو په تول
زما د مینې خریداره ښه ده
سر مې په خپله تنه پورته نیسم
زما جونګړه له درباره ښه ده
قراره نه شي، هسې مړه دې نه شی
شیرزاده مینه ناقراره ښه ده

غزل

هارون رشید شیرزاد

دا چې خپله توری شپې له لاسه نیسم
په ورو ورو به شوګیرې له لاسه نیسم

لوبولی مې خورې څڼی په ګوتو
مینه ناکی غرغرې له لاسه نیسم

زه د ړنګو دیوالونو خواته ورشم
د څو ګو‌‌‌‌‌‌ډو سورو ښپې له لاسه نیسم

چې ټوټه ټوټه وجود می سره ټول شي
ماتی ماتی آينې له لاسه نیسم

لکه ځمکه خوروم لپی آسمان ته
را ځوړندی کنارې له لاسه نیسم

د ساحل په مینه مسته سمندره!
لاس په لاس به دی څپی له لاسه نیسم

د شیرذاد د دعاګانو له تقدیره
تشو لپو کې اسرې له لاسه نیسم

غزل

هارون رشید شیرزاد

د جنګ په تورو د شلیدلو ګریوانونو سوري
راسره پاتې د پریوتو دیوالونو سوري

لا یې ساتلي نیمه خوا ورته د للمو اوښکې
بربن‌‌‌‌‌‌ډې دښتې ته ورزي د آسمانونو سوري

ها پورې دښتې ته پناه څو سترناکو وړې
رپيږي بیا د لوپټو د بیرغونو سوري

لکه څوک کیږدي خوا په خوا د دوه یارانو مړي
دې ړنګ ګودر سره د سوو چینارونو سوري

چا رالیږلي وسپنیز بازان زمونږ آسمان ته
خدایزده بیا ووینم د زاڼو کتارونو سوري

یو لیونې ستړې، حیرانه، پریشانه داسې
نیسې شیرزاد ته په خپړو د اورونو سوري

غزل

هارون رشید شیرزاد

د بنګړو شور په ګودر شي، زما خوښ شي
چې د کلي مازدیګر شي، زما خوښ شي
پټپټونې د نظر راسره پيل کړي
غلچکې یې چې نظر شي، زما خوښ شي
که دا ټول کلې خبر وي خوښ پرې نه یم
همدا یو رانه خبر شي، زما خوښ شي
ښکلې مخ یې د پړوني نیمکښو نه
په ورو ورو که رابهر شي، زما خوښ شي
ټوله شپه یې د لیدو په تمه ویښ ووم
په سهار کې څرک د لمر شي، زما خوښ شي
د شیرذاد سره مې نه لږي خو! کله
چې د مینې انځورګر شي، زما خوښ شي

زما د شهید زیارت

'هارون رشید شیرزاد'

هلته په پورې غرهْ کې
هلته ښومڅو کې تل
د یو زمرې په شانې
د ښکار په تمه ناست وې
د وطن خړ بادونو
په وچو وچو ګوتو
ګومنځولې څڼې
ستا په ستومانه اوږو
یې نازولې څڼې
د چا د سرهْ پوځيانو
د شرمخانو ګله
تا به داړلې
بس هم تا څيرلې
د یو څو شپو او ورځو
د لوږې، تندې وروسته
په پورې کلي باندې
د سرو روسانو لخوا
د بمباریو وروسته
د پورې کلي نه به
یو برابر هلکې
په ټپي شوو پښو
ستا د ښومڅې په لور
په څخیدا را روان
درته په یو لاس کې یې
د اوبو ‌‌‌‌‌‌ډک پتکې
او په دا بل لاس کې یې
یوه ‌‌‌‌‌‌ډو‌‌‌‌‌‌ډۍ وه وچه
ورسره تاوه به وه
د پياز هم غټه غوټه
هو!
د سرو بلاوو څخه
تا مې ساتلې کلې
چپاولګرو نه دې
همیش ګټلې کلې
له دې ښومڅې نه دې
همیش څارلې کلې

شهیده! ستا له سرښندنو نه زار
شهیده! ستا له عظمتونو نه زار
شهیده! ستا له غیرتونو نه زار

غزل

هارون رشید شیرزاد

بیا ختلم، غورځيدلم، هلته زه ووم
لکه لمر روانیدلم، هلته زه ووم
د بنګړو او زولنو؛ څپو او وړانګو
ترنم کې شرنګیدلم، هلته زه ووم
د ساحل دې غیږه ‌‌‌‌‌‌ډکه شي له مینې
چې څپو کې لوغړیدلم،  هلته زه ووم
بس د مینې په نظر کې یې ورټول ووم
په لیمو کې ځاییدلم، هلته زه ووم
د آسمان لمن شلیدلې، خو ګن‌‌‌‌‌‌ډو ته
د شیرزاد سره ورتللم، هلته زه ووم

زما لاس

هارون رشید شیرزاد

ستا تڼۍ ته ناقراره زما لاس وو
ګریوانه کې تر سهاره زما لاس وو
دا یو څو لپې زما په وینو سرې وې
مګر یو په کې خونکاره زما لاس وو
د ملت مې د لوټلو ماموریت وو
ټول په کار وو، یو بیکاره زما لاس وو
د ژوندون په اړه دومره درته وایم
بس چاپيره له غباره زما لاس وو
یا د مینې تجربه مې یو څه کمه
ستا په غاړه ناقراره زما لاس وو
یا د مینې په ګناه باندې تورن ووم
ستا په غاړه ګرفتاره زما لاس وو
چې ګمان دې د اغیار ورباندې راغې
ستا په لاس کې زما یاره زما لاس وو
د نغمې معیوب وجود راسره پاتې
چا پریکړې له ستاره زما لاس وو
ستا په مخ به خود څپيړه د قیامت وي
دا وتلې له مداره زما لاس وو
له شلیدلي یو لستوڼي، خجالته
راوتلو په نهاره زما لاس وو
د تڼاکو ګلغوټۍ یې ټوکولې
چا جوړ کړې له بهاره زما لاس وو
له شیرزاد به لاره ورکه لا پخوا وې
چا نیولې په دې لاره زما لاس وو

غزل

هارون رشید شیرزاد

هغه پورې هدیره کې اور بلیږي
ښه ده، ښه ده چې په شپه کې اور بلیږي
تل یې غم زما د زړه سره ملزوم وي
مړ خو نه دې په ‌‌‌‌‌‌ډيوه کې اور بلیږي
رالیږلې یې پيغام د سوړ نظر دې
که د سترګو کنایه کې اور بلیږي
یا به ځمکه یا اسمان توره ایره کړي
د ماښام په کناره کې اور بلیږي
د ایرو پانګه ور پاتې صبر وکړه
د یو چا په خزانه کې اور بلیږي
لا مې مینه د سکروټو وجود پایي
لا مې غلې ولوله کې اور بلیږي
دا یې مینه اورورینه ده شیرزاده
چې تر اوسه مې سینه کې اور بلیږي

آینه

هارون رشید شیرزاد

لا پيدا نه دې نظير په آينو کې
لټومه خپل تصویر په آينو کې
د لیمو د پریوتو لپاره داسې
بندیوان دې شي ضمیر په آينو کې
د کثرت وړې وړې ټوټې رانغاړم
چې شلیدلې دې ځنځير په آينو کې
د یاداښت دوام یې چا اندازه کړې
بیهوده نیسي بهیر په آينو کې
دا انځور به دې رنګونه را پيدا کړي
که پيدا دې کړو تقدیر په آينو کې
یا زما صورت وجود نه بهر شوې
یا دې نیشته نور تاثیر په آينو کې
دا شیرزاد مې له عیبونو نه غافله
لټوي هسې تکثیر په آينو کې